Een vogel als getuige
Ik mocht weer, althans: alle golfliefhebbers mochten weer! Weer genieten van de golfbaan. Vol goede moed stond ik dezelfde week nog bij de driving ranche, want mijn swing moest eerst wat getest worden. Het was er die ochtend nog rustig en ik had het rijk voor mezelf om wat te oefenen. Even die spieren losmaken die ik niet meer had gebruikt in deze Coronatijd.
Ik golf al heel wat jaren. Ik hou van deze sport. Je speelt in wezen tegen jezelf. Ik hou ervan mezelf uit te dagen en na heel wat sporten te hebben “geoefend” was golf een schot in de roos. Ik ben helaas geen teamplayer, goed dat ik dat van mezelf weet, maar golf is mij op het lijf geschreven. Mezelf telkens te proberen te verbeteren en ook nog genietend van de natuur om mij heen. En nu mocht ik weer!
Het leek wel alsof de baan ook klaar was voor mij. Alsof de grasmat op mij had gewacht, mijn golfballen blij waren dat ze weer uit mochten vliegen of misschien was ik gewoon eindelijk goed aan het worden! Allemachtig wat ging ik goed. De ene mooie balvlucht na de andere. Ik begon om mij heen te kijken hopend dat iemand toch mijn indrukwekkende slagen had opgemerkt. Helaas, ik had alleen een vogel als enige getuige van mijn fantastische kunnen.
Weifelend keek ik naar de golfbaan. Het zou toch zonde zijn als ik deze prachtige golfswing van vandaag alleen in de driving range zou bewaren. Het was stil en vol goede moed pakte ik mijn tas en liep naar de eerste tee. Vol zelfvertrouwen sloeg ik af. Maar wat was dit voor een bal? Net sloeg ik nog de sterren van de hemel en nu vloog er alleen een plak gras met een lullig boogje nog geen meter verderop en mijn bal was nog geen millimeter verschoven. Mijn tweede slag was nog slechter.
Ik hoorde stemmen achter mij en zag twee mannen verschijnen. Het was mijn golfleraar met een klant. Rustig stonden ze glimlachend op mij te wachten. Zodat ze konden zien hoe ik de bal in de berm sloeg. En weer in de bunker. Mijn laatste bal sloeg ik in de vijver. Met een grote plons kwam hij in het water terecht zodat de vogel, die een uur terug de enige getuige was van mijn fantastische spel, met een luid getjilp wegvloog. Volgende keer toch maar een vriendin weer meenemen, want ik kreeg mijn goede spel niet meer verkocht aan mijn golfleraar en vogels tjilpen alleen maar…