Zomervakantie

 

Zomervakantie is in principe hetzelfde als kerstvakantie. We vragen elkaar eerst wekenlang wat we in die periode gaan doen en na afloop evalueren we de hele handel. Wel lekker uitgebreid. Het kan over van alles gaan: dikke files, lauwwarme cocktails, te veel zon óf juist weer te weinig zon, bedwantsen. Eigenlijk is de lijst oneindig lang.

‘Wat gaan jullie doen?’ Het lijkt me een heerlijke vraag voor georganiseerde mensen. Alsof zij niet weten waar de reis naartoe gaat. Dat varkentje hebben ze maanden geleden al gewassen. De tickets en paspoorten liggen keurig klaar. En denk maar niet dat er een document verlopen blijkt te zijn als ze over vijf maanden op de luchthaven staan. Of dat er ineens een wiel aan hun koffer ontbreekt. Volgens mij hebben sommige mensen ook nooit ‘het weer’ in hun bikini of zwembroek zitten. Gewoon omdat ze hun zwemkleding niet zeiknat een jaar in een koffer hebben laten schimmelen.

Bij ons thuis gaat het er iets anders aan toe. Elk gezinslid heeft zijn eigen taak als het om de zomervakantie gaat. Ik ben verantwoordelijk voor ‘het slapen’. Vaak zijn de tickets al geboekt, maar ontbreekt het ons drie dagen voor vertrek aan onderdak. Dit levert altijd wat onderlinge irritatie op. Natuurlijk zou ik het ook graag anders zien. Maar dat zie ik gewoon niet gebeuren. Zeker als je bedenkt dat ik het in de zomer zonder Robert ten Brink moet stellen. Samen met zijn ‘All You Need’ geeft hij de kerstvakantie structuur. Ik plan mijn kalkoen rondom deze beste man. Heb je toch een bepaald ijkpunt.

Vorig jaar zomer verliep ‘het boeken’ in eerste instantie in totale euforie. Ik had ruim zes dagen voor vertrek een oase in de Andalusische bergen gevonden. Een schattig huis in een wit ABBA – dorp. Ik voelde aan alles dat we richting een gezin gingen met altijd het juiste aantal wielen aan de koffer.

We hadden letterlijk oceanen van tijd om paspoorten te checken, bikini’s te kopen. En uitgebreid foto’s van ons vakantiestulpje te bewonderen. De bezwaren dat het misschien iets té afgelegen lag, wuifde ik weg. Ik had overduidelijk het varkentje gewassen.

Bij aankomst bleek het huis nog leuker dan op de foto’s. Er waren zwiepende palmen, authentieke bergspulletjes, blauw water en niet te vergeten: een idyllisch uitzicht.

Oké, het was jammer dat het naast een ravijn lag. Je een soort van je leven moest wagen om de oase te bereiken. En dat we na een paar dagen trek kregen, omdat we letterlijk opgesloten zaten. Gelukkig konden we elkaar wel – vastgebonden aan touwen – de loodrechte dorpsweg omhoog hijsen. Naar de enige bakker in het dorp. We hadden gehoord van een man die in zijn woonkamer brood bakte. Dit nieuws kwam van de herder uit onze achtertuin. Samen met zijn huppelende geitjes, liep hij dagelijks langs onze zwiepende palmen.

Terugkijkend was het een aaneenschakeling van ‘enige’ momenten. Gelukkig zien wij in onze familie al gauw ergens de lol van in. Dat had ik ook nodig. Met name toen de eigenaar van ons schattige huis, met een krat vol druiven en aubergines, naast ons blauwe water opdook. Daar lig je dan op je Hema tompouce luchtbed. Hij had mijn blote borsten en Prima Donna zwembroek bekeken. Overigens heeft dat merk een beeldschone badmodelijn, dus daar geen zorgen over.

Stiekem had ik de Andalusiër een beetje kortaf willen vragen of hij kon oplazeren. Maar mijn zoon had me resoluut aan de kant geduwd. ‘Nu niet moeilijk doen, mam. Die man heeft eten,’ had hij opgelucht geroepen. ‘Nog even of we moeten met een speer achter een geit aan.’

‘Wat gaan jullie deze zomervakantie doen?’ wordt me opgewekt gevraagd. ‘Geen idee. Maar als ik één ding van vorig jaar heb geleerd: boek nooit te vroeg. Daar wordt het allemaal zo onoverzichtelijk van.’